”’ Ples sa četiri noge, dvije glave i jednim srcem.”

Poznato geslo tanga ”pleši sa partnerom sljedeće tri minute kao da se poslije nikada više nećete vidjeti” donosi u ovom plesu poseban odnos među partnerima. Tango je tradicionalni argentinski i urugvajski ples,jedini standardni ples latino-američkog porijekla. Nastao je u Južnoj Americi u 18.stoljeću kombinacijom elemenata crnačkog plesa i španjolske muzike. Dio je svjetske nematerijalne kulturne baštine (UNESCO) od 2009.godine. U pozadini velike popularnosti tanga je lični doživljaj kako gledatelja tako i plesača u doživljaju samog plesa.

Tango je koloritan,dramatičan, pun iznenadnih promjena i pauza. Sam ples nema tačno određena pravila i obrasce plesanja. Za ovaj ples je karakteristična improvizacija i slobodna interpretacija,prepuštenost osjećajima temeljenim na raspoloženju,dobi,iskustvu i razini plesnog znanja. Ples pokazuje suprotnosti muško-žensko, čvrsto-mekano, grubo-sentimentalno, a najčešće ga prati  muzika violine,gitare,kontrabasa,klavira i bandoneona. Tango je ples zavođenja i bliskog kontakta  partnera.

Nastanak i razvoj

Smatra se da je tango nastao 1890.godine na zapadnoj obali La Plate, a ubrzo se plesao i u predgrađima Buenos Airesa.Zato se često naziva i Argentinski tango. Zbog svog erotičnog karaktera godinama je bio zabranjen.Evropu je počeo osvajati 1907.godinje, i to najprije Pariz, zatim London i Berlin. U SAD postaje popularan 1913.U Argentini tridesetih godina 20.stoljeća postaje simbol nacionalnog ponosa. Dolaskom tanga u Evropu, a kasnije i u Ameriku došlo je do stanovitih izmjena u načinu plesanja koje su se zadržale do danas i naspram kojih su se stvorili stilovi u tangu. Tako na primjer, u Latino Americi plesni partneri plešu pribijeni jedno uz drugo, bez imalo prostora između njihovih tijela, dok u Evropi postoji međuprostor od desetak centimetara. Evropski tango zahtijeva strogo podudaranje sa ritmom i nisu dozvoljene figure podizanja i spuštanja, dok argentinski tango iste figure čak preferira.

Unutar tango subkulture možemo govoriti o tango muzici, tango plesu, tango poeziji, likovnoj kulturi , tango filmskoj umjetnosti.. Kao ples, dijeli se na osnovnih pet smjerova :

1. Argentinski tango – klasični , prvobitni tango.Ovakav ples je opušten i osim osam osnovnih koraka ne postoje striktna pravila. Plesači nisu nužno vezani za tačan ritam muzike i radi se o plesanju u hodu.Plesni partneri su pribijeni jedno uz drugo i dopuštene su fiogure podizanja i spuštanja.Ovakav tango počiva na improvizaciji i odnosu među partnerima.
2. Salonski tango– je društveni ples koji se počeo plesati po evropskim salonima.On ima striktna pravila i pleše se uz Valcer. Među plesnim partnerima postoji međuprostor i osim klasičnog trzaja glavom i podizanja noge do visine koljena druge figure nisu dozvoljene.
3. Milonga – je tango sa najbržim ritmom.Najčešće se pleše u klubovima i barovima u Južnoj Americi.Lakši je za naučiti, te je obično prva stepenica za početnike.
4. Novi tango – je tango koji se ne pleše na klasičnu tango muziku, već na moderne pravce elektronske muzike.Osnovna želja ovog pravca jeste da se i u moderno doba sačuva tango nasljedstvo.Za novije generacije on predstavlja najatraktivniji tango ples.
5. Tango show – ima vlastita pravila, no i tu postoje dvije podvrste : ”Tango escenario” – to je u potpunosti koreografiran ples za plesne predstave, filmove i umjetničko klizaje gdje je plesna tačka tanga obavezna; i ”Tango fantasia” to je show tango kojeg izvode plesni parovi koji može biti djelimično koreografiran,ali većinski vrhunska improvizacija pa na istu kompoziciju isti plesni par uvijek otpleše barem malo drukčiji shor.

On uvijek iznova oduševljava svojom neponovljivom muzikom,pričom, prošlošću i mistikom..